Przygotowując tę notatkę musiałam zadać sobie pytanie, kiedy to wszystko się
zaczęło? Odpowiedź okazała się dość banalna – od kiedy pamiętam:) Najpierw
rysowałam, bardzo dużo. Nie miałam zadatków na Tamarę Łempicką, ale
parafrazując klasyka…rysować każdy może. A ja to uwielbiałam i odtwarzałam
wszystko, co mnie zafascynowało. W tym samym czasie pojawiły się litery. Miłość od
pierwszego wejrzenia. Pisałam ciągle. Przepisywałam jeszcze częściej. Pamiętniki,
złote myśli, karteczki, liściki. Kolekcjonowałam różowe wstążeczki za piękne pisanie
w zeszycie jak chłopaki kapsle. Jak każda miłość moja również ewoluowała. Pojawiło
się graffiti. Wstążeczki zamieniłam na kolekcję magazynów „Ślizg” zachwycając się
pracami artystów z kraju i zza granicy. Na własnym podwórku nieśmiało
podpatrywałyśmy
z koleżankami „po fachu” kolegów, którzy pomysły z zeszytów przelewali na mury.
A my tworzyłyśmy kompozycje „do szuflady”, w zeszytach a4. Dziś krzyknęłabym:
„Dziewczyny na mury!” I do tego będę namawiać moje córki, by działały, a nie tylko
nieśmiało podglądały. Po wielu latach przerwy przyszła tęsknota. W duszy grały
litery, ale ciąża odrobinę przeszkadzała w malowaniu po murach, a wstążeczki już
nikt nie chciał dawać. Na próżno było szukać warsztatów kaligrafii w moim mieście,
ale co jakiś czas wracałam do poszukiwać i tak trafiłam na warsztaty z najlepszą
kaligrafką. Przepadłam. Zakochana w każdym kroju pisma. Od uncjały po
brushlettering. Zatracona w atmosferze towarzyszącej warsztatom. Ukojeniu,
skupieniu i szacunku do rękodzieła. Dla mnie kaligrafia to medytacja, oderwanie od
codziennego zabiegania. Tylko ja, lampka wina i dźwięk skrobiącej po papierze
stalówki. I ten dreszczyk podobny do tego, gdy robiliśmy zdjęcia analogiem i
odbieraliśmy odbitki zdjęć.
A gdy przypomnę sobie czasem, że marzyłam też o posiadaniu sklepu papierniczego
to utwierdzam się w przekonaniu, że jestem we właściwym miejscu. Może ta notka
jest ciut przydługa, ale chciałam Was przekonać, że Tusz Obok to mój świat,
prawdziwy, stworzony z miłości do liter, z potrzeby serca i tworzenia właśnie. Oto ja.
Agnieszka, zamieszkała w mieście 4 kultur, szczęśliwa posiadaczka 15 notatników, 3
kalendarzy, 2 córek i 1 męża. Interesuję się oglądaniem filmików jak ludzie piszą,
zasłuchuję się w podcastach true crime, bardziej niż na Zalando ekscytują mnie
zakupy na Paperconcept. Posiadam więcej przyborów do pisania niż ubrań i mam
wiecznie brudne ręce. Zapraszam do mojego świata. Czujcie się jak u siebie:)
Aga